Voor V&VN Magazine interviewde ik wijkverpleegkundige Pauline, die deel uitmaakt van het coronateam, Marita, die in een verpleeghuis werkt en militair verpleegkundige Marcel die drie weken op de ic bijsprong. Hun verhalen waren zowel mooi als hartverscheurend. Ik was vooral onder de indruk van de enorme liefde die zij voor hun vak en de mensen die ze verzorgen hebben. En hoe ze in deze crisis hun werk altijd voorop stellen. Pauline sliep maanden op haar logeerkamer omdat ze geen besmettingsbron wilde zijn voor de kwetsbare mensen met wie ze werkt. Marcel zag zijn vrouw weken niet omdat hij intern ging voor ieders veiligheid en Marita werkte wekenlang extra uren, zonder beschermingsmiddelen of duidelijke richtlijnen. Deze drie geïnterviewden, en veel andere zorgverleners, doen, met gevaar om zelf ziek te worden, hun stinkende best om hun werk zo goed mogelijk te doen. Ze draaien overuren en extra diensten zonder te weten of ze er voor betaald worden. Op een applaus zitten ze echt niet te wachten, ‘Het is gewoon ons werk wat we doen’, maar dat hebben ze natuurlijk wel verdiend. En loonsverhoging, dat ook.
